Κάποτε σε ένα ταξίδι μου στο Περού ήρθα αντιμέτωπη με ένα πολύχρωμο βουνό. Αμέσως το συνέδεσα με τις δυσκολίες της καθημερινότητας και σκέφτηκα πως η θέα του αξίζει σίγουρα την προσπάθεια μου στο δρόμο μέχρι εκεί. Όταν έφτασα, συνειδητοποίησα πως κάποιοι είχαν φτάσει νωρίτερα από εμένα και κάποιοι ακόμη δεινοπαθούσαν να ανέβουν. Όμως, κάποτε έφτασαν όλοι. Όλους μάς αντάμειψε η ίδια θέα. Η θέα δίνει αέναη το δώρο της. Το βουνό στέκει αιωνίως πολύχρωμο. Μα εμείς όλοι είδαμε κάτι διαφορετικό σε μια ώρα τόσο δανεική μα και τόσο κεκτημένη… Δύο ήταν οι επικρατούσες οπτικές. Κάποιοι είδαν το βουνό και το μόχθο με κομμένη την ανάσα από την έλλειψη οξυγόνου στο μεγάλο υψόμετρο και κάποιοι είδαν τα χρώματα όλα μεγεθυμένα με κομμένη από την ομορφιά ανάσα. Εκεί ,λοιπόν, που όλα φάνταζαν για μένα δεδομένα, συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν χρωματίζεται το ίδιο από τους ανθρώπους. Η αντικειμενικότητα ράγισε και βγήκε από μέσα της φως. Το φως της διαφορετικότητας και της ποικιλίας που, εξαρχής, ήταν η ταυτότητα του βουνού. Έκτοτε η δική μου οπτική, ή αλλιώς το δικό μου Point Of View επιμένει στα χρώματα! Αυτή είναι η οπτική που με γεμίζει χαρά, με εξελίσσει και με κάνει να θέλω να ακούσω τη δική σου αφήγηση, το δικό σου χρώμα, το δικό σου P.O.V. Σε περιμένω, λοιπόν, μαζί με του βουνού σου τα χρώματα!
